Z ogromną przyjemnością zobaczę.

Nie mam pojęcia co jest atrakcyjnego w pudełku luźnych kart, mam to przed sobą i mózg mi nie eksploduje. Czuję za to zakłopotanie i nie mam za bardzo ochoty udawać mądrzejszego i wrażliwszego niż jestem. Jak na razie nie dla mnie, żadnych emocji nie odczuwam, żeby z ocenami nie było jak w "Nowych szatach Króla"

genialny komiks. nie jest to tyle powieść graficzna, co raczej "poezja graficzna", bowiem komiks daje możliwość wczucia się w czasowość, trwanie i przemijalność, nie tylko ludzkiej egzystencji, ale wszystkiego tego, co jest. niesamowite wrażenie wywołują plansze z przeszłości i przyszłości, mnogość stylów graficznych oddających rozmaite "okresy", fascynuje spajający całość utworu topos wody. ma ambiwalentne odczucia co do formy wydania, ale nie obniża ona w niczym wartości tego dzieła.

Pierwszy raz wydanie zrobiło na mnie takie wrażenie. Ciężkie pudło pełne kartek.
Bardzo fajny pomysł na komiks i jednocześnie kolekcjonerska gratka.

Komiks dobry, ale forma wydania nie. Wolabym ta historie w formie tradycyjnego albumu, a nie pudelka z luznymi kartkami. Rozumiem, ze zamysl byl taki ze mozna sobie te kartki ulozyc w dowolniej kolejnosci.. otoz nie. Autor poprowadzil historie dosyc linearnie. Gdyby mi sie te kartki luzem wysypaly, caly komiks traci sens, robi sie bezsensowny chaos. Skupiliscie sie na niestotnym pudelku [ktore oczywiscie dotarlo do mnie w przesylce poobijane] a kartki daliscie na jakims przecietnym papierze. Niepraktyczne, niewygodne. Nie robcie na przyszlosc takich eksperymentow, zaufajcie autorowi, nie ulepszajcie jego dziela na sile.

Treść, czy raczej "treść" jak dla mnie do wielokrotnych powrotów.
Ciekawi mnie wydanie pudełkowe - liczba stron 154, czy karty są dwustronne?
Pytam, ponieważ wybrałem wersję z Amazona, hcover, szyty, 320 stron.

...jesteś za głupi, co niejednokrotnie już dałeś radę udowodnić.

pozycję polecam intelektualnie ciekawym osobom, które wykazują przynajmniej minimalną otwartość na mniej szablonowe pomysły.

Może i za głupi, ale nie na tyle żeby jak Ty udawać mądrzejszego niż jestem:) Na szczęście nie jestem głupszy od Ciebie, no i oczywiście chamstwem Ci też nie dorównam.

W Tutaj spotykamy sekwencje obrazów układających się w rozwijające się w czasie scenki, większość z nich nie pokazuje jednak zdarzeń istotnych i prowadzących do zmiany sytuacji życiowej bohaterów lub też robi to w sposób nieoczywisty. Owszem, na początku możemy obserwować grupę starszych ludzi, którzy w 1989 roku siedzą na kanapie i opowiadają sobie dowcip. Śmiech jednej z tych osób przemienia się w pokasływanie i w końcu spada ona z krzesła; najprawdopodobniej umiera. Widzimy też scenę budowy domu w 1907 roku i jeszcze kilka innych zdarzeń zaprezentowanych w sposób sekwencyjny. Najczęściej jednak nie wiemy, na kogo właściwie patrzymy. Niedostatek fabularności i skupienie się na mikrozdarzeniach McGuire rekompensuje czytelnikom tworząc zestawienia obrazów, na których widzimy zdarzenia powtarzające się po latach z udziałem innych osób: zabawy dzieci i dorosłych, pozowanie do fotografii, malowanie pokoju, bal przebierańców, taniec, przynoszenie do domu niemowląt i wyprawianie męża do pracy, powiązane ze sprawdzaniem, czy zabrał portfel, zegarek i klucze. Tutaj jest utworem mało komiksowym w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Narracyjność ulega tu silnej redukcji, a sens oglądanych zdarzeń musimy niejednokrotnie dopowiadać sobie sami. Na plan pierwszy wysuwa się myślenie paradygmatyczne, polegające na pokazywaniu tego, co w życiu ludzkim powtarzalne, tworzące łatwo rozpoznawalne wzory i nadmiernie oczywiste schematy. Owa paradygmatyczność wyrażona została jednak poprzez obrazy, te zaś odsyłają nas z powrotem na obszar komiksu. Praca McGuire’a w większym stopniu pokazuje nam tkwiące w komiksie możliwości, niż oferuje komiks w pełni je wykorzystujący. Jest propozycją, która może i powinna być w przyszłości wykorzystana przez innych tworów.