Finał „Kaznodziei”, serii, która była jedną z inspiracji dla takich komiksów, jak cykl „Mroczna Wieża” czy „Y: Ostatni z mężczyzn”, wreszcie nadszedł. Fakt ten na równi cieszy mnie, co smuci – cieszy, bo wreszcie mamy w swym rękach cały, rewelacyjny cykl ze wszystkimi dodatkami, smuci, ponieważ chciałoby się, by tak dobre opowieści trwały, jak najdłużej. Ale czy samo zakończenie wypadło równie znakomicie i satysfakcjonująco, co historia samej wędrówki głównego bohatera do celu? Na to pytanie nie da się jednoznacznie odpowiedzieć, ale ostatni tom „Kaznodziei” trzyma poziom i dostarcza mocnej, kontrowersyjnej, ale i skłaniającej do myślenia rozrywki dla dorosłych.

Finał wędrówki Kaznodziei! Zanim dotrzemy do kulminacyjnego punktu, zdążymy zajrzeć w przeszłość naszej trójki bohaterów, towarzyszyć Jessiemu w śledztwie i wreszcie stanąć twarzą w twarz z wszystkimi głównymi graczami tej historii. Pojedynek o wschodzie słońca to musiało się tak skończyć. Ennis do pewnego momentu bardzo zgrabnie zamyka rozsiane wątki( Gębodupa-Lori urocze zwieńczenie) aż dochodzimy do finału, finałów... Bo jest ich tutaj kilka ( jak w "Powrocie Króla" :P) i tak jak pierwsze zakończenie jest naprawdę satysfakcjonujące, tak epilog już trudno jednoznacznie ocenić. Niezależnie od oceny, Jessi jest bohaterem, którego nie da się nie lubić, a kończąc lekturę Kaznodziei miałem poczucie lekkiego smutku, że już nie będę towarzyszył tej trójce w ich podróży. Cykl obowiązkowy dla dorosłego fana amerykańskiego komiksu.

Zakończenie mnie rozczarowało. Pierwsze trzy tomy zdecydowanie najlepsze, ale te ostatnie mimo obniżenia lotów to i tak dla wielu pozycji nieosiągalny poziom.

Świetne zwieńczenie kapitalnej historii. Zdecydowanie jedna z najlepszych i najważniejszych pozycji w historii komiksu.

Dwa ostatnie tomy mnie zwiodły, fabuła upadła i rozbiła się o ziemię. Mam wrażenie, że od tomu 4 zaczęło się siłowe tworzenie komiksu.