Mocne rozczarowanie. Generalnie gdybym miał ok 6-7 lat, pewnie podobałaby mi się bardzo. Niestety przekroczyłem już czterdziestkę. Mimo wielkich ochów i achów nad serią "Mroczne Miasta", nie mam ciepłych słów dla tej pozycji. Pierwsza historia nawet się trochę broni... ale tylko trochę. Autor buduje jakąś historię.. napięcie...nawet zaciekawia. Niestety wątki są mocno pourywane, bez rozwinięcia. Trochę jak w wypracowaniu z wczesnych klas podstawówki. W połowie i pod koniec pierwszej opowieści pojawiają się bohaterowie, zupełnie niezwiązani z historią (zupełnie bez powiązania). Kolejna historia o Krzywej Dziewczynce - ewidentnie dla 6 latków. Fabułą, sposobem narracji (może tłumaczenia) mocno przypominała mi bajki -slajdy, które jako dzieci wyświetlaliśmy sobie wieczorami na ścianie. Gdyby ten komiks, był sprzedawany jako pozycja dla dzieci - dostał by pewnie z 6 punktów. Jako, żę sprzedawany jest jako pozycja dla dorosłych ( wręcz w środku zaznaczone jest ograniczenie wiekowe 16+ ), to mocna "dwója". Rysunki owszem ładne, jednak nie bronią nijak całości. Tak naprawdę nie jest to komiks, tylko ładnie ilustrowana książka dla dzieci (6-7 lat) i chyba tak należy ja traktować.

Wydanie bardzo fajne i przyjemne (trochę daje niestety farbą w nos). Gildia: super, szybko i profesjonalnie. Gwiazdki daję jak w opinii wcześniej - za treść książki.

Komiks składa się z kilku rozdziałów, których motywem przewodnim jest „podróż” (w szerokim tego słowa znaczeniu). Główna tytułowa historia skupia się na postaci chłopca Ferdinanda, któremu wuj zlecił bardzo ważne zadanie. Musi on dostarczyć pewnemu profesorowi na Daleką Północ, niezwykle ważną „formułę”, która może ponownie uruchomić Tryby Czasu i tym samym uratować wiele istnień. Nie będzie to jednak prosta „wycieczka”, a pełna ekscytacji wyprawa w nieznane, która do samego końca pozostanie dla czytelnika jedną wielką zagadką. Pochłaniając kolejne strony historii, będzie się on zastanawiał czy obserwowane wydarzenia naprawdę miały miejsce, czy może jest to tylko wybujała wyobraźnia nastolatka? W albumie na czytelnika czekają również krótsze, ale na swój sposób równie nietuzinkowe historie zatytułowane: Pochyła Mary, Księżycowe konie oraz Perła. Album nie jest do końca typowym komiksem. Dużo bardziej pasuje tutaj określenie ilustrowana powieść, gdzie piękne prace są dodatkiem do sporej ilości tekstu. Nie jest to również tytuł, po który może sięgnąć każdy. Parafrazując pewne znane powiedzenie: końcowa ocena zależy od daty urodzenia. Przedstawione tutaj historie są raczej kierowane do młodszego czytelnika. Poszczególne opowieści są stosunkowo proste w swojej konstrukcji, stawiając na bardzo liniową fabułę nacechowaną „baśniowością”. Twórcy starają się jednak wpleść w narracje pewne bardziej złożone niejednoznaczne wątki, budując tym samym odpowiednie napięcie. Najlepiej im to wychodzi w pierwszej opowieści, która pomimo pewnych swoich wad, potrafi być angażująca dla czytelnika. Mniej entuzjastycznie można wypowiedzieć się na temat pozostałych historii, które najdelikatniej pisząc, są mocno infantylne i mogą zauroczyć jedynie najmłodszych (5-7 lat). Niczego złego nie można napisać natomiast na temat dostępnych tutaj rysunków. Prace artysty są naprawdę zachwycające, a jego „architektoniczne” zdolności kreślenia bogatych i szczegółowych światów to najwyższa możliwa półka. Niezależnie od wielkości danego kadru, mamy tu okazję dać się porwać jego pięknu i tym samym docenić jak jego wizualna strona jest idealnie dopasowana do treści fabularnej.

Jeżeli za kryterium "dorosłości" komiksu przyjmiemy poziom przemocy, erotyki albo ilość masek i rajtuz, to zgoda, nie jest to komiks dla dorosłych. Nie jest to też komiks dla dzieci, bo najmłodsi czytelnicy niewiele z niego zrozumieją (choć jak widać, tyczy się to też niektórych starszych). Tytułowa "Droga do Armilii" to na pierwszy rzut oka historia prosta i infantylnie napisana. Nie jest to też typowy komiks, a bardziej ilustrowana opowieść. Wszystko to ma pewien cel, który staje się jasny dla czytelnika po skończeniu lektury. Jasne, można się zżymać, że zastosowany zabieg fabularny nie jest (już) nadzwyczaj oryginalny, ale trzeba pamiętać, że komiks powstał ponad 30 lat temu i i przez ten czas popkultura niemiłosiernie wyeksploatowała ten motyw. Zresztą, na pierwszy rzut oka "Mroczne miasta" to seria, w której fabuła jest tylko pretekstem do pokazania fantastycznych wizji miast. Uważny czytelnik zauważy jednak, że każda z historii, bogata w symbolikę, bardziej niż na architekturze skupia się na społeczeństwie (czyli de facto też na miastach, ale nie od tej oczywistej strony). Pozostałe 3 historie to już krótsze wariacje na temat baśni i legend (jak w tytule), w których temat marzeń, pragnień, snów (i koszmarów) jest podany dużo bardziej bezpośrednio i być może mniej ciekawie. Pod względem artystycznym nie ma niespodzianek - majstersztyk, całostronicowe kadry, z których bije majestat futurystycznych miast. Nic tylko powiesić na ścianie i wpatrywać się w nie godzinami. Warto przy okazji wspomnieć, że komiks dużo lepiej prezentowałby się na kredowym papierze i w twardej oprawie (i że fajnie byłoby mieć reedycję pierwszego tomu serii). Kup jeżeli: - lubisz proste, choć niebanalne historie, - szukasz dobrze narysowanego komiksu, - jesteś fanem serii albo po prostu lubisz miasta i maszyny. Nie kupuj jeśli: - liczysz na zwroty akcji, naparzanki, dekolty i super moce, - szukasz komiksu dla dzieci.

Oryginalna "Droga do Armilii", która ukazała się jako czwarty tom serii "Mroczne miasta" była 60-stronicowym albumem. W polskim wydaniu znalazły się także "inne legendy mrocznego świata", czyli rzeczy, które Schuiten i Peeters zrobili później, jako dopełnienia do innych opowieści. Tak właśnie jest z opowieścią o "krzywej dziewczynce" - oryginalnie została ona wydana osobno jako książka obrazkowa dla dzieci, prezentująca "dziecięcą" wersję historii bohaterki albumu "Pochyłe dziecko" i powinna być czytana po lub równolegle z tym właśnie albumem. Wówczas dopiero w pełni ujawnia się zamysł twórców, a także ich - dość wyszukane - poczucie humoru.

Główny wątek wcale nie jest taki infantylny. Drugie dno tego opowiadania może umknęło twórcy pierwszego komentarza, a może właśnie każdy z nas inaczej odczytuje tę historię. Samo to już jest rekomendacją do przeczytania. Owszem dołączone dodatkowo opowiadania są już lżejsze i mało "mroczne" i za to odejmę gwiadkę.