Jak wiemy, choć uwierzyć nie chcemy, pan Tadeusz pożegnał (zdecydowanie przedwcześnie) Kudłaczka i Bąbelka, ale liczne komentarze pod wznowieniami ich przygód dobitnie świadczą o tym, że świat ich potrzebuje, podobnie jak Profesorka Nerwosolka wraz z Entomologią Motylkowską i Lordem Hokusem Pokusem. Należy zatem wszcząć szeroko zakrojoną kampanię nacisku, z użyciem wszelkich środków - zarówno konwencjonalnych jak i niekonwencjonalnych, by Autor użył swych wpływów, z szantażem i groźbami karalnymi włącznie, i wyciągnął wspomnianych bohaterów z przedwczesnej emerytury, ekspediując ich w kolejną podróż do krainy absurdu, za-co-fani i ZUS byliby dozgonnie wdzięczni.

Myślałem, że już nic mnie nie zaskoczy... a jednak. Powiększone wydanie kultowego komiksu, jest po prostu g e n i a l n e !!!

Porównując do "Prapradziadka Hieronima..." wydanie "Na co dybie" odstaje od tamtego pod względem jakości druku (Białostockie Zakłady Graficzne), papieru (cieńsza gramatura) i wielkości (Ongrys zaprezentował jeszcze większe plansze). Nie pasują mi też wyklejki (przejaskrawione - jasnozielone). Reszta na plus.

Najklasyczniejszy z klasycznych. Pierwszy z pierwszych, a zawierający wszystko, co twórczość Baranowskiego do zaoferowania nam ma. A ma dużo. Bo Baranowski to legenda. Wielka, bo chociaż debiutował dopiero w roku 1980, stanowi jeden z filarów rodzimych opowieści obrazkowych i żywą inspirację dla kolejnych pokoleń twórców. Więc jego debiutancki album „Na co dybie w wielorybie czubek nosa Eskimosa”, gdzie swój początek mają wszystkie najsłynniejsze pomysły i dzieła autora, wraca co i raz. I dobrze, bo warto go przypominać. A teraz jeszcze Kultura Gniewu przypomniała go w zupełnie nowym, powiększonym formacie, byśmy jeszcze bardziej mogli cieszyć oczy pracami mistrza.

Tego komiksu chyba recenzować nie trzeba. Natomiast wydanie cud miód i ...Eskimos! Brać, nie zastanawiać się!