Wypadałoby jednak coś wiedzieć o epoce, o której się pisze i rysuje. Na dodatek mamy tu atak klonów. :(

To nie jest komiks historyczny, ale fabuła jest osadzona w określonych realiach. Dlatego trudno wymagać stuprocentowej zgodności z faktami. Zresztą podczas czytania nie czułem, że mijają się one z rzeczywistością. Jeśli chodzi o rysunki, to nie rozumiem zarzutu "klonów". Postacie są zróżnicowane i dynamicznie narysowane. Z tego, co wiem, to Kiriesława na potrzeby wersji papierowej poprzerabiała część rysunków, cześć poprawiła. Współcześnie jest to jedna z artystek mających największą "parę w łapie" w polskim komiksowie, a jej styl i precyzja nieustannie i bardzo szybko się rozwijają. Komiks głównie dla fanów misternie snutej powieści obyczajowej, ale i akcji.

Zakochałam się w Jastrzębiej Pieśni już w wersji webkomiksowej, po czym okazało się, że a wersja drukowana przeszła dodatkowy upgrade i jest pięknie. Przede wszystkim krajobrazy polskiej przyrody i wsi zachwycają. Album można oglądać dla samych rysunków, dla niezwykłych wschodów i zachodów słońca, dla strojów i świetnie wkomponowanych w nastrój postaci. Akcja jest wciągająca, Lecha lubi się od razu. Przygodowa historia jest prowadzona jasno, przejrzyście i płynnie, czyta się z prawdziwą przyjemnością. Z całego serca polecam, pozycja do której się wraca dzięki niezwykłym detalom rysunku.

Nie chcę się pastwić, bo nie o to chodzi. Fabuły się nie czepiam, ale realiów jednak się powinniśmy trzymać, jeśli deklarujemy czas akcji, bo potem wychodzą potworki, a przeciętny czytalnik uważa, że przecież tak to wyglądało. Dwudziestowieczne szable, czy osiemnastowieczne stroje na początku wieku siedemnastego słabo wyglądają. O co chodzi z klonami? Recepta na siedemnastowiecznego "wojaka": szlafrok, kolczuga (?) przewiązana tasiemką i buty do kolan, do tego czapa nieprzypominająca kołpaka.