„Krok po kroku” to pozbawiony słów komiks, który opierając się na pięknych, lecz momentami niejasnych obrazach, opowiada czytelnikom niejednoznaczną opowieść o dojrzewaniu, o tym, jak pewne rzeczy zawsze wydają się zataczać koło, oraz o tym jak trzeba uważać wszędzie i zawsze. W historii tej podążamy za młodą dziewczynką i jej opancerzą Strażniczką przez świat, pełen grasujących armii, fantastycznych i niebezpiecznych stworzeń, a nawet bandytów z karabinami laserowymi. Z początku wyprawy czujemy tylko mrowienie, ale im dalej wędrujemy przez te bujne krainy, tym bardziej ogarnia czytelnika pewien smutek. Obserwujemy, jak te dwie istoty maszerują ku…no właśnie ku czemu? Myślę, że komiks ten nie daje oczywistej odpowiedzi, a każdy czytelnik może na podstawie własnych przeżyć oraz wrażliwości odpowiedzieć sobie samemu. Wielu rzeczy z tej opowieści nie zrozumiałem, wiele rzeczy wydawało mi się całkowicie niezrozumiałych i otwarcie powiem, że podczas lektury, nie wiedziałem, co autor miał na myśli. A jako, że tak nie lubię, to sięgnąłem ponownie i wtedy zrozumiałem ideę tej historii. Si Spurrier współpracując z Matiasem Bergarą i Matheusem Lopesem stworzyli opowieść bez wątpienia intrygującą w swej formie. Narracja jest opowiedziana wyłącznie za pomocą obrazu, pracy paneli, które są w stanie uchwycić ducha człowieczeństwa. Lecz tutaj zabrakło mi najważniejszego - ekspozycji emocji w pełnej krasie. Jasne, rozumiem, że niektórych historia ta mogła bardzo poruszyć. Czytałem, że nawet i łzy wywołała, lecz ja tych emocji tu nie uświadczyłem tak, jakbym sobie tego życzył. Uświadczyłem natomiast piękna sztuki. Imponujące dwustronicowe rozkładówki, nasycone żywymi kolorami, niemalże steampunkowe pejzaże miejskie, naturalne krainy cudów i dziwaczne stworzenia robią wręcz oszałamiające wrażenie. A wszystko w powiększonym formacie wywoływało wizualną rozkosz. Dla mnie obcowanie z tym komiksem było bliższe przeglądaniu epickich prac grafików, aniżeli doświadczeniu tej historii, przeżywaniu jej, czucia. Ale niekiedy tak można, tak trzeba.

Jest w tej historii coś co mnie urzekło. Sam zarys fabuły nie jest wyjątkowo unikatowy, ale sposób w jaki jest przedstawiona - czyli bez słów - sprawił, że ten komiks zapadł mi w pamięci. Odebrałam tę historię trochę jak baśń. Nie było przedstawionych konkretów jeśli chodzi o świat ani motywacje bohaterek, więc mogłam interpretować to co widzę na stronach komiksu na własny sposób - co było naprawdę fajnym doświadczeniem z oglądania go. Jeśli już mowa o oglądaniu - to graficznie urzekła mnie kreska, kolory i kadrowanie. Cały komiks jest pięknie narysowany, ale niektóre strony są po prostu prześliczne. Zdaje sobie sprawę, że historia jest prosta, ale odczucia które wywołał na mnie ten komiks w trakcie lektury sprawiają, że dla mnie jest na 5.