OPIS
Na tle publikowanych i znanych mi niepublikowanych rozpraw polonistycznego literaturoznawstwa ostatnich lat tekst Małgorzaty Krakowiak wyróżnia się klarownością i wiernością szczytowym osiągnięciom eseistyki polskiej światowego formatu (J. Czapski). Zgodnie z najlepszymi, klasycznymi wzorcami stylu naukowego napisana została bezpretensjonalną, niejako ponadczasową, staranną polszczyzną literacką. Praca jest kotwicą, która utrzymuje dyskurs humanistyczny A.D. 2017 przy najcenniejszym dwudziestowiecznym humanizmie – tym reprezentowanym przez tak światłe postaci, jak Józef Czapski i Jerzy Stempowski, a zarazem, implicite, przez „Kulturę” Jerzego Giedroycia. Jest to ostoja hierarchii we współczesnej kulturze (…). Z recenzji prof. dr hab. Doroty Heck
Godne podkreślenia i przytoczenia w tym miejscu są słowa Małgorzaty Krakowiak, zwieńczające rozdział końcowy. Zawiera się w nich bowiem i ogniskuje cała właściwie idea przygotowanej książki, a także – jak można się domyślać – istota dociekań naukowych in extenso, podejmowanych nie bez ryzyka przez tę badaczkę i odznaczających się wyraźnym komponentem hermeneutycznym: „Musimy na powrót nauczyć się dążyć do zrozumienia. Należy zaryzykować i opowiedzieć się za systemem wartości, za który ja będę ponosić odpowiedzialność, który dla mnie będzie najważniejszy. Kiedy będę wiedzieć, co jest ważne, co jest dobre – będę móc rozmawiać. Wtedy otworzy się przestrzeń dla nowych idei, których sens dostrzegę. (…) Etycznym obowiązkiem człowieka jest dążenie do uchwycenia sensu życia, działania, tworzenia – istnienia”. Tego instynktu odpowiedzialności, którym dysponuje Autorka, można życzyć innym badaczom literatury i kultury, jak również wszystkim reprezentantom wszelakich nauk i to nie tylko nauk o człowieku. Jak bowiem pisał Bruno Schulz (cichy patron książki Małgorzaty Krakowiak?), „istotą rzeczywistości jest sens”, który tę rzeczywistość może ożywiać i zabezpieczać przed rozpadem. Z recenzji dr. hab. Bartosza Małczyńskiego
schowek
zaloguj/ zarejestruj
NAPISZ SWOJĄ RECENZJĘ
