Macie swoją ulubioną książkę, taką najulubieńszą, którą śmiało możecie nazwać książką Waszego życia? "Pod pokładem" to właśnie taka książka. Chciałabym nie znać jej treści, i móc przeczytać ją jeszcze raz, poznać na nowo, odkryć w niej nowe przesłania, rozkoszować się tym poetyckim językiem. Zawsze czytam z nadzieją, że wśród oceanu książek znajdę perłę. I znalazłam ją. Oli to wchodząca w dorosłość dziewczyna, z fenomenalną perspektywą na przyszłość; studia, staż w banku, o jakim marzą jej znajomi. Jednak pojawia się coraz więcej wątpliwości, czy to na pewno dla niej? Spełnia marzenia swoje, czy rodziców, aby wpasować się w ich obrazek? Postanawia zmienić swoje życie i wraz z dwójką nowo poznanych osób zaczyna żeglować wokół wybrzeży Australii. Wtedy jeszcze nie wie, że będzie to przyjaźń od serca. Po paru latach śmiało może nazwać się wilkiem morskim, ma ogromne doświadczenie na łodzi, a potrzebując pieniędzy zaciąga się na morze w towarzystwie pięciu mężczyzn. Z czasem pozornie niewinne gesty, omyłkowy dotyk, staną się zwiastunem tragedii do jakiej dojdzie na otwartym morzu, pod pokładem. Ta trauma zostanie z nią już na zawsze, a dotyk kochanej osoby będzie palił jak rozżarzony węgiel. Uderzyło mnie zdanie wypowiedziane przez jednego z członków załogi, który dowiedział się o zajściu. "Skoro nie chciałaś seksu, czemu po prostu nie krzyczałaś?". "Pod pokładem" to przejmująca historia o poszukiwaniu siebie oraz o doświadczeniu gwałtu i radzeniu sobie z traumą. Nigdy nie przeczytałam książki tak bogato poetycko, tak obrazowo używając porównań z którymi nigdy się nie spotkałam. Opisy emocji sprawiły że byłam w stanie poczuć to co bohaterka, ten sam paraliżujący strach, radość od której rosło serce w dobrych momentach, słyszałam skrzypienie desek pokładu i delikatny szum wody. Żadna przeczytana przeze mnie książka nie miała stron tak gęsto usianymi znacznikami, prawie na każdej stronie był fragment, który chciałam zachować. Po zakończeniu lektury pozostał mi jedynie strach że nie spotkam pozycji, która będzie tak bardzo "moja", jak właśnie "Pod pokładem", że żadna kolejna nie wzbudzi we mnie tylu emocji co książka ze zdjęcia. To sprawia że ze strachem sięgam po kolejną lekturę, chcąc zachować jak najdłużej w głowie obraz jej poprzedniczki. Nigdy nie rozumiałam, jak niektórzy mogą wracać do książek, których treść już znają, czytać po raz kolejny. Teraz już rozumiem, i tęsknię do czasu w którym znowu ją sobie przypomnę