Nie jest to jakiś wybitny fabularnie western, raczej takie superhero wariant dziejący się na dzikim zachodzie. Poziom patosu podnosi się do nieznośnych rejestrów, a naiwność wali po oczach. Bohaterowie są szatkowani, kłóci nożami, powalani wybuchami dynamitu, ale i tak podnoszą się i walczą dalej. Większość jest czarno-białej proweniencji. Ale nic to. Choć takie rzeczy w europejskim komiksie dyskredytowałyby tytuł całkowicie w mandze jakoś uchodzą uwadze czytelnika, bo wpisują się w stylistykę. Green blood czyta się naprawdę sprawnie, nie ma specjalnych dłużyzn, jedyne retardacje spowodowane są zatrzymaniem wzroku na którymś z wycyzelowanych obrazków, których jest w komiksie na kilogramy. Rysunki są wyśmienite, szczegółowe, tła z dbałością wypełniają plansze itd. Wizualnie Green blood to pierwsza liga. Postaci są wyraźnie nakreślone, nie mylą się drugoplanowi zbóje, nic się nie zlewa, nie wkrada się chaos. Oczywiście komiks może się nie spodobać, rysunki mogą nie podejść... Dla mnie jednak tylko Monster, Pluto, Ajin, Mushishi, Ikigami i Death Note były fajniejszym seryjnym czytadłem od GB. Warto sięgnąć po GB, tym bardziej, że to tylko 5 tomów, zatem Berserk na tym etapie nawet nie zaczął się rozkręcać. (Taki żarcik, bo tam flaki walają się od samego początku, tyle że tomów tej serii jest pierdyliard).