W pierwszym tomie „Wilczycy i Czarnego Księcia” autorka tak bardzo przyspieszyła akcję, że w niespełna dwieście stron przedstawiła wydarzenia, które w innej serii ciągnęłyby się pewnie przez cztery tomiki. Istniała więc obawa czy i teraz zdoła utrzymać to tempo, ale okazała się zupełnie nieuzasadniona. Ciąg dalszy losów Eriki i Saty nie zwalnia ani na moment, nie daje też chwili oddechu ani bohaterom, ani czytelnikom – ale nikt tu oddechu nie potrzebuje. Każdy chce tylko więcej: emocji, humoru, przeżyć. I dokładnie to dostaje!

Ciekawa historia, bardzo wciąga, nie sposób się od niej oderwać. Trochę śmiechu, trochę radości, trochę smutku. Każdy powinien się z nią zapoznać.