Po przepełnionych akcją i walkami poprzednich tomach „Tokyo Ghoula:re”, nadszedł czas na część spokojniejszą i bardziej sentymentalną. Zasiadając do lektury tego tomu, od razu przypominałem sobie, jak jakiś czas temu (nie minęło go tak wiele, ale mało też nie – przynajmniej jeśli odmierzać jego upływ ilościami przeczytanych stron) zasiadałem do lektury pierwszej serii „TG”. I chociaż to przede wszystkim shounen, więc czytelnicy oczekują starć, trupów i krwi (w końcu to także) horror, właśnie ten leniwy, wspominkowy ton sprawia, że dziesiąty tomik jest najlepszym z dotychczasowych z „re”.

W dziesiątym tomie Tokyo ghoul :re wraca Ken i to tym razem tak na serio, nie tylko w umyśle Sasakiego. To znowu ten sam pewny siebie, mający plan Król. Ghule łączą się pod jego kierownictwem, a my otrzymujemy strukturę, która może bezpośrednio zwalczać skorumpowaną BSG: Czarną Kozę Ale co dzięki temu mamy? Chaos we własnych głowach, bo po obu stronach są ci, na których nam zależy: i po stronie ghuli, i po stronie BSG. Pierwszym krokiem, jaki stawia Ken, jest jasne postawienie sprawy: odcinamy się od Klaunów. Ghoule z kawiarni, Drzewa Aogiri i ludzie z dawnej drużyny Arimy ramię w ramię walczą jako białe garniaki wraz z prawdziwymi białymi garniakami i Nakim przeciwko dość licznym oddziałom Klaunów. Dla żądnych emocji i rozterek sercowych: mamy tu dość ciekawe oświadczyny! Więcej na https://www.monime.pl/tokyo-ghoul-re-tom-10/