Pod warstwą komediową kryje się tu trochę uniwersalnych prawd. Nie chcę uderzać w pompatyczne tony, ale ta seria to mistrzowski przykład, jak pisać lekko, z jajem, dbać o wartką akcję, a jednocześnie przemycać wartościowe i aktualne treści o przyjaźni i poświęceniu dla innych. Niby taka prosta manga o ośmiornicy-nauczycielu, który za parę miesięcy ma unicestwić całą planetę, a, kurczę, potrafi uderzyć w czułe struny. Zachwyca mnie przede wszystkim narracja, to jak nienachalnie potrafi autor przedstawić przeszłość jakiejś postaci. Dopiero około 12. tomu wprowadził do mangi matkę Nagisy i wyjaśnił, dlaczego ten chłopak bardziej przypomina dziewczynę. W tym tomie zupełnie wzruszył mnie jednym, wieńczącym ten numer, kadrem (związanym z dyrektorem placówki). Mogło by się zdawać, że zbliżamy się do końca, że akcji powinno być coraz więcej (przecież to rozrywkowa historyjka), że jeśli do tej pory czegoś nam o kimś nie powiedziano, to już "po ptokach". A tu proszę, jest zupełnie przeciwnie. Motywacja bohaterów i ich psychologiczny rys są postawione na pierwszym planie w idealnym momencie. Tylko dlatego, że nie chcę spoilerować, nie będę się zagłębiał. Tak więc taka głupia manga, a tak dobrze opowiedziana. Czapki z głów. Czytam dalej.