Mimo, że od końca wojny minęły siedemdziesiąt siedem lat to pamięć o tamtych okropnych czasach ciągle w nas jest. Rodzą się kolejne pokolenia głodnych tych strasznych, ale jakże bohaterskich wydarzeń. Przy okazji przypominamy sobie również te osoby, które na naszą pamięć nie zasługują. Takim człowiekiem (choć to za dużo powiedziane) był Barbie. Nazista, zwierzę, potwór. Marcel Woźniak przedstawia historię „rzeźnika z Lyonu”, Klausa Barbiego. Nie będę oszukiwać. To nie jest lektura dla każdego, bo i bohater (a raczej antybohater) tej historii jest dość osobliwy. Dowódca Gestapo w Lyonie, który zasłynął z niebywałego okrucieństwa: mordów, gwałtów, tortur. Posłał do komór gazowych w Auschwitz 44 żydowskich dzieci i tysiące dorosłych. Po wojnie szukał go cały świat, a Barbie zniknął. Ukrywał się z sukcesem do 1970 roku w Boliwii pod nazwiskiem Altmann. Jego proces śledzono z zapartym tchem i był jednym z najgłośniejszych w historii. Udowodniono mu zbrodnie skierowane przeciwko ludzkości. Poznajemy potwora od momentu gdy był dzieckiem. I to właśnie te lata najwcześniejsze ukształtowały przyszłego zbrodniarza, który jako dziecko był katowany przez własnego ojca. Przepowiadano mu, że zostanie księdzem, jednak on wybrał zupełnie inną ścieżkę. Został członkiem SS i NSDAP. Hitler go fascynował. Bardzo szybko zaczął piąć się po szczeblach kariery. Odznaczał się ślepym posłuszeństwem i ciągłą gotowością do sadyzmu. „Rzeźnik z Lyonu” to trudna pozycja, ale bardzo ważna. Pokazuje, że nawet po wielu, wielu latach możemy dochodzić sprawiedliwości. Nawet stary człowiek może odpowiedzieć za to czego dopuścił się będąc młodszym. Zbrodnie przeciwko ludzkości się nie przedawniają. Książkę Marcela Woźniaka z pełnym przekonaniem polecam, przede wszystkim osobom o silnych nerwach, bo opisów znęcania się i tortur nie da się spokojnie czytać.