Pierwszy rozdział „Coś zabija dzieciaki” zakończył się jakiś czas temu. Potem dostaliśmy jeszcze dodatek w postaci „Domu Slaughterów”, czyli preqeul serii – który jeszcze rozwijany będzie, bo to dopiero pierwszy to – a teraz główna seria wraca. I całkiem fajnie wraca. Nadal uważam, że Tynion charakterów bohaterów tworzyć nie potrafi, ale jednak z horrorami radzi sobie całkiem całkiem i przyjemnie było wrócić do tego świata raz jeszcze.

Wraz z albumem Coś zabija dzieciaki tom 5, rozpoczyna się zupełnie nowy łuk scenariuszowy. Komiks zawiera oryginalne zeszyty #21-#25, w których akcja rozgrywa się rok po wydarzeniach Archer’s Peak. Erica zawitała do Nowego Meksyku, aby zbadać przypadek pewnej dziewczyny, która ocalała z masakry swojej rodziny i jest jedynym świadkiem tej tragedii. Za wszystkim tym stoi zupełnie nowy i bardzo niebezpieczny rodzaj potwora. Niestety, ale zerwane przez bohaterkę więzi z domem Slaughterów sprawiają, że nie może ona liczyć na żadne wsparcie. Na dodatek sama staje się celem, na który poluje pewien łowca. Nowe miasto, nowy potwór, nowi bohaterowie i zestaw starych problemów, z którymi musi sobie poradzić łowczyni. Dzieciaki umierają w makabrycznych okolicznościach, dorośli nie widzą czyhającego zagrożenia, organy ścigania nie radzą sobie z problemem. Tak w dużym skrócie i uproszczeniu można opisać album. Autor nie wymyśla więc historii na nowo i sięga po sprawdzone schematy (które zachwyciły wcześniej fanów). Brak odtwórczości w żaden sposób nie umniejsza jakości scenariusza. Wykorzystane elementy ciągle bowiem potrafią mocno przykuć uwagę czytelnika i zapewnić mu wyśmienitą dawkę przerażającej rozrywki. James Tynion IV (jak na wyśmienitego scenarzystę przystało) potrafi tu również zapewnić czytelnikowi sporo różnorakiej ekscytacji. W fabule pojawiają się bowiem zarówno mocno zaskakujące momenty, jak i fragmenty znacząco rozbudowujące przerażające uniwersum. Na kolejnych stronach można odnaleźć wiele drobnych wskazówek, które łącząc ze sobą, dają nam o wiele większy i bardziej złożony obraz świata otaczającego bohaterkę. To z kolei znacząco podbija świetny klimat komiksu, dzięki czemu czyta się go jeszcze przyjemniej i szybciej. Świetnie również prezentuje się sama postać Erici, która na przestrzeni wcześniejszych numerów uległa przemianie i nie jest już tą samą łowczynią, którą znamy z początku serii. Niestety niczego dobrego nie można napisać na temat towarzyszącej jej dziewczyny. Dziecko jest bowiem tak irytującym bohaterem, że dosłownie czeka się tu, aby dopadł ją potwór i skrócił w ten sposób nasze męki....