„Świt X”. No najlepsze co w „X-Men” wydarzyło się od lat, chociaż właściwie poza tym głównym wydarzeniem „Ród X / Potęgi X” aż tak wiele ta seria nie ma do zaoferowania. Hickman starał się zrobić coś na kształt „New X-Men” – niby jedną wielką opowieść, ale złożoną z niezależnych, pojedynczych zeszytów, w których nie zawsze jest czas na rozbudowanie wszystkiego, jak należy – no a twórcy obok lecą po swojemu, dopełniając tego wszystkiego. I „Wolverine” to jedno z takich dopełnień i od razu cała nowa seria z Rosomakiem, rozpisana łącznie na 46 zeszytów. Tu na razie mamy pierwsze pięć z nich i… No komiks, jak komiks, Percy nie zrobił tu nic szczególnego, jak to on. Choć mogło być gorzej.

I kolejny klasyk Disneya doczekał się komiksowej wersji. Tym razem padło na rzecz nowszą, bo z 1991 roku. Ta zaś była disnejowską, a zatem ułagodzoną i bezpieczniejszą adaptacją pochodzącej prawdopodobnie z XVIII wieku (wtedy pojawiła się najstarsza znana opublikowana jej wersja). Ale kto nie lubił filmu? Albo sympatycznego świątecznego dodatku do niego (w sumie takie mniej znane rzeczy też mogłyby się doczekać komiksowych adaptacji)? Więc i każdy polubi ten komiks, wiernie trzymający się litery pierwowzoru i sympatycznie przenoszący to na komiksowe medium.

Wyszło szydło z worka dzięki Elonowi Muskowi. Dla Disneya jeśli jesteś zbyt biały, to jesteś robakiem, podczłowiekiem, nie zatrudnią cię, a dlatego też dzisiaj nie produkują niczego dla tychże istot, zwanymi białymi ludźmi. Prawie nie uświadczysz w ich dzisiejszych produkcjach białych, a już dawne białe postaci zmieniają na jakąkolwiek inną, byle nie białą (Syrenka), jakby nie mogli zrobić nowych historii dla tychże ras. Dlatego też, mimo iż chciałem, od tej pory nic Disneyowskiego nie kupuję i bojkotuję. I tak są dla dzieci, a ani Disney ani tym bardziej Hollyweird czy USA nie są wyznacznikami moralności, wręcz przeciwnie, są ich brakiem.