Kroma przedstawia nam niezwykły wizualny kontrast. Z jednej strony, mamy szarość, w której wszystko i wszyscy zdają się zlewać w jedną całość. Ludzi poświęcają oryginalność by przetrwać. Z drugiej strony, niemalże na wyciągnięcie ich ręki jest cała feeria kolorów, wolność której kiedyś mogli doznać, a która dziś tak bardzo ich przeraża. Kroma to niezwykle przemyślana historia w baśniowym stylu. Przywodzi na myśl historię opowiadaną dzieciom na dobranoc, tylko że bardzo podrasowaną. Jest krwawa, brutalna i przerażająca. Pod kątem wizualnym czytelnikowi może nieco wadzić ta szarość. Wygląda to tak jakby wszystko się ze sobą mieszało. Trochę wytrąca nas to z lektury, nuży. Tylko, że potem pojawiają się żywe, dynamiczne kolory, które nas po prostu oczarowują! Czuć jednak baśniowy klimat i to sprawia, że ogólne estetyczne wrażenia po lekturze komiksu oceniam pozytywnie.

Autor komiksu Lorenzo De Felici przenosi nas do zupełnie innego świata. Jak dowiadujemy się z kolejnych stron, z ludzkości ocalała jedynie garstka osób. Powodem tego ma być zemsta niejakiego Króla Kolorów. Pragnie on zemsty, a przez to człowiek stał się zwierzyną. Poza murami Bladego Miasta, stanowiącego schronienie ludzi czyhają gigantyczne, zabójcze jaszczurki. Jedynym sposobem na obronienie się przed nimi jest pozbawienie wszystkiego kolorów. Tak oto w tej szarości i nijakości poznajemy bohaterów komiksu Kroma. Główną rolę odgrywa tutaj tytułowa Kroma. Jest ona uwięziona z powodu jej kolorowych oczu. Gdy jednak o jej istnieniu oraz fakcie, że jest człowiekiem, a nie żadnym demonem dowiaduje się jeden z uczniów zarządcy Bladego Miasta, udaje jej się uciec. Z pierwszej ręki mamy okazję zaobserwować piękno świata pełnego żywych, dynamicznych barw w kontraście do szarości i nijakości ludzkiej egzystencji. Poznajemy skalę zagrożenia, jakie stanowią wspomniane jaszczury i zastanawiamy się czemu ludzie nie spróbują stawić czoła potworom. Historia wciąga. Wraz z poznawaniem sekretów tego świata w naszej głowie pojawiają się kolejne pytania. Czy opowieść dotycząca Króla Kolorów jest prawdziwa? Czy nie ma już tutaj odważnych ludzi? To tylko kilka z nich. Zarówno ta ludzka szarość, jak i barwna natura robią ogromne wrażenie pod kątem wizualnym. Niektóre z ilustracji naprawdę zapierają dech w piersiach. Można przyczepić się tu do faktu, że Kroma bardziej skupia się na kreowaniu świata przedstawionego z charakterystycznymi dla niego elementami niż na rozwoju postaci. Tak naprawdę ktokolwiek mógłby wcielić się w główną rolę i wielce prawdopodobnie nasze wrażenia byłyby identyczne. Zabrakło mi tej możliwości złapania głębszej więzi z bohaterami komiksu. Poza tym momentami fabuła jest nieco chaotyczna i skaczemy od jednego wątku do kolejnego, co potrafi nieco wytrącić czytelnika z równowagi...