Minimalistyczna, artystyczna, moim zdaniem wspaniała.

Prostota zawsze jest najlepsza. Ta znana wszystkim prawda, traktowana już od dawna jak frazes, znajduje odbicie w tej właśnie mandze. Taniguchi stworzył w końcu wiele znakomitych dzieł, wiele też do siebie podobnych, a jednak w "Idącym człowieku", opartym na takim samym schemacie, jak jego manga o kulinariach „Samotny smakosz”, zbliża się niemalże do perfekcji. Co za tym idzie, w ręce czytelników trafia tomik ambitny, ale przede wszystkim dogłębnie poruszający, którym człowiek po prostu chce się delektować.

Jirō Taniguchi i cała jego znana nam twórczość to tytuły, w których historia zawsze ma jakieś drugie dno i wymaga od czytelnika odrobiny refleksji. Idący człowiek w tej kwestii jest o kilka kroków dalej niż inne dzieła autora. Prostota twórcza, bardzo słabo rozwinięta treść fabularna, konstrukcja komiksu składającego się z luźno powiązanych ze sobą epizodów i niemalże nieskończenie wielka możliwość interpretacji zamieszczonej tutaj treści. Dość specyficzna i ekstremalna mieszanka dzięki której, manga została doceniona na całym świecie, czego doskonałym świadectwem jest nominacja do nagrody Eisnera. Każda kolejna przeczytana strona mangi, to mocne i wyraziste emocje, które uderzają w czytelnika w dość intensywny sposób. Każdy zamieszczona tutaj historia to magia życia i ukryte piękno prozaicznych i codziennych zdarzeń czy czynności. W celu, chociaż częściowego odkrycia tego, co w swoim dziele chciał zawrzeć Taniguchi należy zrozumieć, jak przeciętny Japończyk postrzega świat i życie. Szczególnie starsze pokolenie mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni potrafi dostrzec piękno i złożoność w wielu rzeczach, które dla innych są czymś trywialnym. Umiejętność cieszenia z prostoty i czerpanie z otoczenia pozytywnych bodźców może być jednym z powodów długowieczności tamtego społeczeństwa. W kolejnych rysunkach i zachowaniu bohatera można również tutaj dostrzec pewną krytykę intensywnego trybu życia. Wieczny pośpiech, wszechobecny stres, nieustanna pogoń za majątkiem i karierom. Taki rodzaj egzystencji całkowicie wyklucza możliwość wyciszenia się i dostrzeżenia, że szczęście można znaleźć w wielu miejscach nie tylko w portfelu. Tak jak jednak wspomniałem komiks jest na tyle złożony, że każdy może interpretować go według własnego uznania, doszukując się tutaj zupełnie innych ukrytych treści. Wszelkie braki scenariuszowe w pełni nagradzane są tutaj przez rewelacyjną oprawę graficzną. Perfekcjonizm artysty jest tutaj widoczny niemal w każdej wyrazistej kresce, będącej częścią składowej skomplikowanego rysunku. Szczegółowość prezentowanych plenerów to doskonały przykład tego, że „fotogrametria” nie jest czymś, co stosuje się dopiero teraz. To właśnie genialne rysunki są tutaj nośnikiem wyrazistych emocji, które wspólnie tworzą jeden z najlepszych komiksów poetyckich, które można znaleźć na rynku.