Jak ten czas szybko leci. Całkiem niedawno temu czytałem pierwszy tom „Dimension W”, niezły, choć jeszcze nie w pełni przekonujący mnie do całej serii, zaraz potem zachwycałem się połączeniem horroru i fantastyki w kolejnym śledztwie głównego bohatera, a teraz czytam już dziesiąty i wszystko wygląda na to, że historia powoli dobiega końca. Ale póki co bawię się znakomicie. Wydarzenia na Wyspie Wielkanocnej wreszcie się kończą, przeszłość i teraźniejszość mieszają się ze sobą, a na jaw wychodzą kolejne ciekawe fakty. Gotowi na dobrą zabawę?

Arc z Wyspą Wielkanocną przemienia Dimension W, w naprawdę niezły seinen (lub shōnen – jak kto woli), pokazujący tytuł z zupełnie innej strony niż był on zaprezentowany w pierwszych tomach. Yuji Iwahara od momentu, kiedy było wiadomo, że jego manga otrzyma adaptację anime, wyraźnie skręcił w stronę bardziej widowiskowej treści. Nie oznacza to jednak spadku jakości całego dzieła, po prostu ewoluowało ono w zupełnie inną stronę, niż można było sądzić po lektorze początkowych rozdziałów. Nadal mamy tutaj do czynienia z dobrze nakreślonymi bohaterami i niezłą historią, która stopniowo odkrywa swoje mroczne tajemnice z przeszłości. Nie odczuwa się tutaj (przynajmniej jak do tej pory) spadku jakości i wyraźnie widać, że autor ma jeszcze w głowie kilka pomysłów na dalszy rozwój serii. W tomie dziesiątym kończy się to, co można było zobaczyć w telewizyjnej produkcji, więc każdy zaintrygowany tym dziełem z jeszcze większą przyjemnością sięgnie po kolejne części, aby dowiedzieć się co było dalej. Świetnym dodatkiem do mangi są jej ostatnie strony, na których autor stara się wyjaśnić pewne zawiłości fabularne oraz odkryć pewne aspekty przeszłości stworzonego świata. Mały (zaledwie 2 strony dodatek), który ma swój wymierny wpływ na ocenę całego dzieła. Pod względem artystycznym, manga nadal trzyma dobry poziom. Specyfika historii przedstawionej w opisywanych tomach sprawia, że autor mógł pokazać swój kunszt w rysowaniu dynamicznych scen akcji, które wyglądając naprawdę dobrze. Całość jest przyjemna dla oka i nie można tutaj nigdzie zauważyć ewentualnego regresu twórczego, który mógłby dotknąć artystę. Obwoluty kolejnych tomów to nadal małe dzieła sztuki, które hipnotyzują i trudno od nich oderwać wzrok. Więcej na : PopKulturowy Kociołek

Szybka realizacja zgodna z zamówieniem córka zadowolona polecam