Czytanie „Card Captor Sakury” jest jak patrzenie na obsypane kwieciem drzewo wiśni, w którym kłócą się ptaki. Jest słodko, mile dla oka, tak jakoś odprężająco, zabawnie, naiwnie wręcz, ale zarazem z dynamiką i nutą mroku. I to chyba najlepsze podsumowanie na temat tej serii i tego tomu, jakie mogę napisać.