Jak zawsze nie ma się do czego przyczepić, jest słodko i miłośnie.

Był już „Zapach kobiety”, teraz jest „Zapach miłości”. Okej, nadal to głównie zapach kobiety, ale o jakim innym zapachu można by pisać? No dobrze, autorka rozpisuje się też o aromatach mydeł i tym podobnych kwestiach, ale i tak to woń ciała jest siłą nośną tej serii. Z niej wszystko się bierze, do niej wszystko zmierza i trzeba przyznać, że wątek ten uchwycony został wręcz doskonale, a ściśle związana z nim kreacja związku dwojga ludzi dojrzałych, choć wciąż młodych, wypada równie znakomicie.

Miłość to wspaniałe uczucie umiejące przełamywać wszystkie możliwe bariery. Z czasem jednak płomienne uczucie troszeczkę słabnie i wtedy trzeba zmierzyć się z pojawiającymi się mniejszymi lub większymi kłopotami. Tego typu treści można właśnie znaleźć w tomie siódmym. Po tym, jak Asako i Kôtarô postanowili wspólnie zamieszkać, zaczynają ich dotykać problemy ciągłego przebywania na tej samej małej powierzchni. Każdy bowiem ma swoje własne (dla innych mogące wydawać się dziwne) przyzwyczajenia, które trzeba albo zaakceptować, albo mozolnie próbować zmienić. Nie to jest jednak najważniejszą częścią tomiku. Asako w końcu otrzyma okazję poznania rodziny swojego partnera. Biorąc pod uwagę jej nieśmiałość i brak pewności siebie, oznaczać to będzie dla niej masę stresu, dla czytelnika zaś serię dramatyczno-humorystycznych zdarzeń. Autorka kolejny raz bardzo realistycznie podchodzi do zaprezentowanych tutaj treści. Każde nawet najdrobniejsze wydarzenie jest na tyle dobrze opisane, że może się z nim utożsamić każdy, kto doświadczył w swoim życiu jakiegoś poważniejszego związku. Z ogromną satysfakcją śledzi się również powolny rozwój głównej bohaterki. Asako nie jest już tą samą ” szarą myszką” jak na początku serii, chociaż nadal musi ona zwalczać swoje kompleksy.