„Hunter” leci dalej, a my wraz z nim. Bo wciąga ten shounenowy klasyk, niby prosty do bólu na każdym kroku i polu, niby to wszystko znane (acz w ten „znane i lubiane” sposób), a jednak bardzo fajne jest to to. Jakoś tak sentyment mi się uruchamia, a przede wszystkim po prostu bardzo dobrze, bardzo przyjemnie się bawię. I może „Hunter” nieskomplikowany jest do maksimum właściwie, ale w tej prostocie tkwi siła i aż znów czuję się, jak dzieciak, który zaczytywał się pierwszymi shounenami na polskim rynku.