Beata Michalczuk jest młodą prezenterką telewizyjną. Kobieta próbuje rozwikłać zagadkę śmierci ludzi, którzy dobrowolnie zgodzili się zamknąć na sto dni w domu na obrzeżach miasta, aby zyskać popularność. Jak zginęli uczestnicy programu reality show? Czy na Beatę również czyha niebezpieczeństwo? Czy ujdzie z życiem? „Strach jest jak zbędny ciężar, który cię przygniata”. Czy bylibyście w stanie zamieszkać z obcymi osobami przez kilka tygodni? Beata musiała uczestniczyć z innymi. Członkowie „badania psychologicznego” zaczynają widzieć rzeczy, które nie powinny się tam pojawić. Winę zwalają na pobliski las i zwierzęta. Dzięki opowieściom Beaty do terapeutki możemy dowiedzieć się więcej na temat przebiegu i uczestnictwa. „Widzę obrazy, których nie powinnam widzieć, słyszę dźwięki, które z pewnością nie dochodzą z domu. Wszystko wygląda bardzo realnie, pojawia się codziennie o tej samej porze, tuż przed zaśnięciem”. Jest mrocznie, duszno i nieprzyjemnie. Już sama nie wiedziałam, w co mam wierzyć i czy ja nie popadam w obłęd. Cóż... Chyba to celowy zabieg. Autorka umiejętnie operuje się językiem i potrafi przyciągnąć uwagę czytelnika. Nie tylko bohaterowie czują ciarki na plecach. To, co najbardziej lubię w książkach pani Agnieszki to element zaskoczenia, wykreowanie niesztampowych postaci i przemycenie do fabuły trochę wierzeń ludowych, a przede wszystkim głębokie przesłanie. Serdecznie polecam książkę wszystkim, którzy uwielbiają historie z dreszczykiem. Nie zawiedziecie się. Emocje sięgną zenitu!