Katarzyna Janus zaskarbiła sobie moje czytelnicze serce kilka lat temu serią Błękitny dom. Książkę "Mam na imię Walentyna " czytałam kilka lat temu ,lecz zachowałam o niej jedynie mgliste wspomnienia i ogólnie przeświadczenie, że dobrze mi się ją czytało. Kojarzyłam też jednego z bohaterów- Borysa. Z ciekawością sięgnęłam więc po lekturę, zaliczającą się do literackich cegiełek- w końcu czterysta siedemdziesiąt stron to niemało. Autorka ma jednak dar czarowania swoich czytelniczek. Sposób snucia opowieści, wyjątkowe, wielowątkowa przemyślana i pełna emocji fabuła tworzą przepis na coś naprawdę wyjątkowego. Walentyna jest młodą trzydziestokilkuletnią kobietą , z zawodu lekarzem -choć jej marzycielski charakterem i bujną wyobraźnią zdecydowanie nie pasuje do środowiska w którym na co dzień funkcjonuje. A jednak to na wyjeździe służbowym poznaje Pięknego Borysa i choć wie, że nie jest to dla niej dobrym materiałem na życiowego partnera pozwala sobie na chwilę zapomnienia w jego ramionach. I jest jeszcze on. Marcin. Nie tak intrygujący , lecz pewny. Nieco nieśmiały, lecz przy tym mądry i opiekuńczy. Czy Walentyna zdecyduje się dać szansę chłopakowi o którym nigdy nie myślała w kategoriach damsko- męskich? I co wspólnego z tą historią ma słoneczna Italia? O tym musicie się przekonać. Ja po raz kolejny dałam się porwać i absolutnie nie żałuję. Włoskie pejzaże, nieoczekiwane zwroty akcji - zwłaszcza mniej więcej od dwieście sześćdziesiątej strony- i cała gama emocji. Od radości, poprzez zdumienie do irytacji i głębokiego wzruszenia. Jednym słowem mamy tu dosłownie wszystko. Kolejne strony znikają nie wiadomo kiedy. Gwarantuję nie zawiedziecie się ❤️ A ja zdecydowanie zakochałam się w tej niesamowicie barwnej powieści i polecam ją całym sercem ❤️