Ach te okładki od Cykad. Słodziutkie postacie, zwiewne sukienki, radosne mordki. Aż chciałoby się uściskać jak własną córkę i powiedzieć baw się dziecko pókiś młoda. A w środku? Ręka noga mózg na ścianie. Inkwizycja w najlepszej - i to nie ta od Monthy Pythona z pudusiami - tylko ta co obcinała ręce, kręciła kołem, wyrywała części ciała itd... Wyobraźcie sobie... jeśli graliście, Silent Hill i potwory pozamieniajcie na dziewczyny i kilka chłopaków i viola! Cykady! I w sumie straszniejsze od SH, bo co straszniejsze, jak potwór chce cię zabić czy ładna dziewczyna ze schizem na twarzy? PS. Porównanie do SH jak najbardziej trafne bo historie miasta bardzo podobne. PS2. Tylko dla dorosłych i dobrym żołądkiem.

Oto zaczyna się ostatni akt opowieści znanej jako „Gdy zapłaczą cykady”. Po pełnym odpowiedzi poprzednim, zastanawiałem się co w ogóle może znaleźć się na łamach tej części. Nie wątpiłem, że twórcy jeszcze mnie zaskoczą, jak robili to przez cały czas do tej pory, z drugiej jednak strony, finałowy rozdział wyraźnie zapowiadał powtórkę z rozrywki. I co z tego wyszło? Oczywiście znakomite zaskoczenie, pójście w nieoczekiwaną stronę i odsłonięcie przed nami wydarzeń i tajemnic, o jakich istnieniu nie mieliśmy dotąd pojęcia. Gotowi na nowy, znakomity wątek „Cykad”, w którym ma się wreszcie wszystko wyjaśnić?

,,Księga uroczystej pieśni” przynosi ze sobą wiele nowości. Przede wszystkim początkowo cała akcja skupia się na bohaterach, którzy do tej pory mieli raczej epizodyczne role. Nie tylko poznajemy losy samej pani Takano, ale także dowiadujemy nieco więcej o pozostałych bohaterach, jak chociażby o doktorze Ire, który okazuje się być dość ciekawą i złożoną postacią. Sama Hanyuu, którą mieliśmy okazję poznać podczas lektury poprzedniej Księgi, porzuca rolę biernego obserwatora i staje się aktywnym uczestnikiem wydarzeń. Tak więc choć jak na cztery opasłe tomy nasi główni bohaterowie zdają się być nieco zepchnięci na boczny tor, to bynajmniej nie wpływa to negatywnie na lekturę. Wręcz przeciwnie w końcu otrzymujemy pełen obraz wydarzeń rozgrywających się w Hinamizawie. Wszystkie tajemnice zostają odkryte, a my jesteśmy świadkami naprawdę emocjonującego finału, na który warto było czekać. Nie będę więc nic więcej nikomu zdradzać i powiem tylko jedno: szaleństwo szerzące się w Hinamizawie w końcu osiąga apogeum, prowadząc czytelników do w pełni satysfakcjonującego zakończenia. ,,Gdy zapłaczą cykady” to seria niezwykła w każdym tego słowa znaczeniu, a jej finał na długo pozostaje w pamięci. I choć to już koniec naszej przygody, a przynajmniej głównej osi fabularnej, ogromnie się cieszę, że przyjdzie nam jeszcze powrócić do Hinamizway w dodatkach do serii. Także do zobaczenia ponownie w ,,Księdze ukojenia duszy” i pozostałych trzech historiach uzupełniających losy naszych bohaterów! Cała recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.