Właśnie dla takich rzeczy czyta się shouneny. Co tu dużo gadać. Okej, zabrzmię jak dziaders i powiem, że gdyby to powstało w latach 90., robiłoby jeszcze większe wrażenie – może nie graficznie, bo ten tom „MHA” to po prostu rysunkowa petarda, ale fabuła pewnie wycisnęłaby nieco więcej – ale i tak jest znakomicie. Ostatnie tomiki serii świetne były, działo się dużo i konkretnie, ale to, jak dzieje się w tym tomie, to już w ogóle taka totalna rozpierducha, w której nie brak też emocji, że ogląda się to wszystko, jakbym siedział przed kinowym ekranem.