To, co zaczęło się trochę jak „Gra”, „Piła” (ale bez rzezi) i tym podobne dzieła, na tym etapie opowieści stało się rzeczą zbliżoną do „Battle Royale” czy „Igrzysk śmierci”. Nadal bez rzezi, bez masakry i takich tam atrakcji, ale wszystko zbudowane jest na podobnym schemacie i… I ten schemat udało się to wykorzystać o wiele lepiej, niż w powyższych dziełach, których brakowało większej logiki w motywowaniu tego, co się działo. A tu wszystko jest jak trzeba i jak być powinno, jest napięcie, zagrożenie – w ostatnim tomie niemal śmiertelne, a i tym razem niewiele się w zasadzie zmieniło – świetne poprowadzenie tego wszystkiego. No i nadal są zagadki, które ciekawią i pchają akcję do przodu. A co ważniejsze kiedy któreś z nich zostają rozwiązane, nie czuje się zawodu z wyjaśnienia, co też rzadko się zdarza.