Nowa Fantastyka - 365 - (2/2013).

Nowa Fantastyka - 365 - (2/2013).

dodaj swoją ocenę

Udostępnij

Wydawnictwo:Prószyński Media

Nakład produktu jest wyczerpany

Kliknij tutaj, jeśli chcesz otrzymać maila, gdy produkt stanie się ponownie dostępny

OPIS

Dobrze, że nie żywe trupy

Podobno znaleźć temat do wstępniaka to dla niektórych redaktorów męka. Odkąd jestem naczelnym, a w tym roku miną trzy lata, nie przypominam sobie, bym takie męki cierpiał. Na moje oko czas dla fantastyki jest znakomity, a więc tematów nie brak. Dowodem, że czas znakomity, jest dla mnie to, że każdy, nawet zupełnie z fantastyką niezwiązany człowiek, chce do niej nawiązać, pogrzać się w jej blasku, ocienić jej chwałą. Oczywiście, nic nie przebije Islandczyków, którzy, jak dowiedziałem się z „Wysokich Obcasów”, a konkretnie z artykułu Witolda Szabłowskiego „Niewidzialne dzieci Adama i Ewy”, konsultują ponoć z elfami plan dróg krajowych. Do tego brat ministra spraw zagranicznych Islandii w chwilach wolnych od wielkiej polityki prowadzi – nie, nie przesłyszeliście się – szkołę elfów. Uczą w niej elfich zwyczajów i języka, a za dodatkową opłatą sprawią, że człowiek nauczy się, jak widzieć elfy (bo to nie takie proste). Kto to przebije?

Kiedy zastanawiałem się, kto przebije Islandczyków z miłością do fantastyki, doszły mnie słuchy („doszedł mnie link” brzmi jakoś gorzej, więc pozostanę przy słuchach), że opiniotwórczy magazyn „W sieci” w jednym z numerów stawia brawurową i intelektualnie stymulującą tezę, że Polacy są hobbitami Europy. Tak jest: hobbitami. Już nie pawiem, nie papugą i nie Chrystusem nawet, jak sugerowali poeci, lecz pobratymcami Froda, Bilba, a może też Peregrina Tuka. Co by nie mówić: teza ryzykowna. Jak by się nie ustawić wobec tych rewelacji: śmieszność. O porównywaniu Jana Pawła II do Gandalfa waham się wspomnieć, bo za duży mam szacunek zarówno do postaci realnej, jak i tej zmyślonej. Ale też, powiem od razu, desperacki gest publicystów rozumiem. Bo jak o „Hobbicie” nie wspomnieć, kiedy wszyscy „Hobbitem” żyją. I tylko ulga w sercu, że „Żywe trupy” cieszą się mniejszym wzięciem. Bo do czego by nas wtedy publicyści chcieli porównać, byle tylko wciąż być na topie –wolę nie wiedzieć.

Jakub Winiarski

Spis treści:

PUBLICYSTYKA