Czytając – a potem recenzując – „GTO” wciąż powtarzam sobie, jak mantrę, że takich mang już się nie robi. Dużo jest podobnych opowieści, nie zaprzeczam temu, dużo jest młodzieżowych historii, komedii o zboczonych postaciach wiodących, ciągle myślących o dziewczynach, majtkach i tym podobnych sprawach. Dużo jest też historii o obecnych i byłych, nawróconych albo nie gangsterach. A jednak prawie nie ma już historii z taką duszą, jaką ma „Great Teacher Onizuka”.

GTO nadal bawi, klasa Onizuki poszerza się o nowe charaktery a grono pedagogiczne o nowych charakternych nauczycieli. 4 tom podtrzymuje dobrą pasję. Z uśmieszkiem na ustach czekam na kolejne tomy.

Początek czwartego tomu dla tytułowego Onizuki, jest dosyć nerwowy. Rada szkoły wraz z wicedyrektorem chcą bowiem zrobić wszystko, aby go zwolnić. Niespodziewanie w jego obronie staje część uczniów, a na światło dzienne zaczynają wypływać pewne niewygodne dla niektórych prominentnych osób fakty. Koniec końców, wszystko kończy się dobrze, a „najlepszy z nauczycieli” dalej może „kształcić” młodzież. Jeśli ktoś myśli, że wydarzenia te wpłyną jakoś na Onizukę i spowodują zmianę jego zachowania, to mocno się myli. Ktoś taki jest niereformowalny, dzięki temu my, śledząc jego losy, kolejny raz możemy oddać się porcji zwariowanej rozrywki. Opisane powyżej problemy, „spotkanie” z rodzicem ucznia, wieczorne eskapady na miasto, zmagania sportowe. Tego typu treści znajdziemy w czwartym tomie serii i możemy być pewni, że pomimo wielu lat na karku, historia nadal jest zniewalająca i rozbrajająca. Z wielką przyjemnością obserwuje się jak autor przesadnie ukazuje siłę i szczęście głównego bohatera. Humor podsypany solidną szczyptą braku poprawności politycznej jest tutaj oczywiście tylko lukrem skrywającym coś więcej. Toru Fujisawa kolejny bowiem raz nie boi się pokazać nastoletnich dramatów, nękania w szkole czy ogólnych problemów społeczeństwa Japonii lat 90. To właśnie tego typu treści stanowią trzon całego scenariusza i powodują, że tytuł jest zdecydowanie czymś więcej niż tylko głupkowatą komedią. Teraz z perspektywy czasu można mangę uznać za naprawdę ciekawy socjologiczny obraz społeczeństwa sprzed ponad dwudziestu lat. Treści tego typu doceni się jednak tylko i wyłącznie, jeśli nie odrzuci nas wierzchnia warstwa specyficznego humoru (często skrajnie sprośnego).

Onizuka-sensei już nie pierwszy raz unika wywalenia ze szkoły w zaskakujący sposób. Da się zauważyć jak wiele ludzi do siebie przyciąga, którzy będą "walczyć" wiernie u jego boku. Pokazuje to, że choć wiedzy podręcznikowej nie ma prawie wcale tak zna się na życiu jak nikt inny. Także zamiast prowadzić kogoś za rękę tylko popycha te osoby by samodzielnie mogły wykaraskać się z problemów za co cenię Onizukę. Genialnie napisana postać i nie tylko jedna w całej mandze.