„GTO”. No coś, co uwielbiam, jak chol… choroba. Niby z jednej strony taki odwrócony schemat shounena, bo nie o uczniu, a nauczycielu, ale z drugiej jednak wiernie shounenowych schematów się trzymający, bo ten nauczyciel to poczciwy zboczeniec, który niewiele w zasadzie potrafi, ale umie tak kombinować, że ze wszystkiego wyjdzie obronną ręką – czy mu się to uda, czy przez przepadek, czy dzięki czyjejś pomocy, z której często nie zdaje sobie sprawy – i otoczony wianuszkiem dziewczyn, które częściej chcą go zabić, niż coś z nim robić, zanim nie przekonają się, co on potrafi, prze naprzód przez to życie. No i to, jak prze, rozbraja mnie, rozwala tak, że nie mogę się od tomików oderwać, choć czytać jest w nich co, a zabawa jest taka, że niewiele mang na rynku może z nią konkurować.